På Hølersetra

Forteller: Vinteren har ennå ikke sluppet taket i Hedalsfjella. Snødekte fjellsider lyser i vårsola og bekkene går flomdigre. Noen mørke skikkelser kommer sakte Dølavegen fra Vassfaret. En hest drar på noe. I time etter time har de gått, gjort store svinger for å komme fram rundt all snøen som ligger igjen. Utpå andre dagen kommer følget fram til bygda og kirka.

Spinkel, sørgmodig musikkfra kirkegarden/tårnet eller svalgangen. Hest med båre etter seg kommer opp forbi Prestestuggua. Kjerring og unger, fillete, med staver, slitne. Snufser og gråter. Graveren med spade i handa kommer mot dem.

Graveren: – Gudagen! Nei jaså, har det døytt nokkon borti Vassfaret i vinter, da..

Kjerringa (snufser og gråter): – Åja, det e'n Gudbrand, mann min! Han skranta ei stund utover hausten, men je trudde da itte det skulle gå slik... Han døydde like etter jul. Det vart så stussleg ette'n, atte!

Graver: – Men i Kristi namn, så lenge sea! Da e det 4 måner sea han døydde, da!

En kar: – Det har itte gått an å kåmmå fram før nå. Og ennå låg det att mykky snø over fjellet borti der.

Graver: – Det e vel mange småonger med i Amundheimen?

Karen: – Å ja da! Dei minste e att i Vassfarplassen eit par - tre dagar, mea vi gjer denna turen.

Ein unge: – Veit du, vi låg i lyua på Fleddesetra i natt, vi!

Graver: – Å nei, stakkars dekka, da fraus de nå vel fælt?

Kjerringa: – Ja, vi fraus, men onga vart så slitne at vi kunne itte gå lenger. Han va trøytt Bron med, stakkar (klapper hesten) Men nå ska det bli godt at'n Gudbrand kjem i kristen jord. Je ha hatt så vondt tå detta, atte!