På Hølersetra

Et par unge folk kommer smygende hand i hand. Mannen ser seg rundt, vil helst ikke at noen skal se seg.

Jenta:  – Je skjønner itte åffer du ska hit te kjerka så seint på kvelden?

Gutten:  – Hysj! Prat itte så høgt! Hører du nokko? De lytter.

Jenta:  – Ne-ei, berre ein hund so søyker neda Illjanstad. Men hå e det vi ska her? Je liker meg itte, je. Mørkt e det, og...

Gutten:  – Nei, det e itte falig. Berre gjer som je si!

Jenta:  – Jamen, tenk om denne fæle presten e her, da? Denna Klemet'n dei kaller. Huff!

Gutten:  – Nei, han e itte heime, det veit je! Han rei nordover mot Øvre Reinli ved høgstdags og sku vara borte eit par dager. Det sa drengen hass. Knytter neven nordover, Spytter...  – Enda han gjekk seg ned i ei myr og alder kom oppatt!

Jenta (forskrekket):  – Men hå e det du si, da Tåmås?

Gutten:  – Nei, men denna Kvite - Krist han driv og prater om, trur itte je nokko på! Tvi vøle, han Klemet vilje helst itte verken sjå ell høre gjete meir!

Jenta:  – Ja, je skjønner at du e sint på'n. Så mykkjy som du har vøre ute før'n. Men har det vere nokko nå i det siste med, da?

Gutten:  – Å ja, da. Han va håss meg i går og sa at garden min va kirkens gods, sa'n. Og så prata'n gele om far min med, så ho mor gret.

Jenta:  – Å nei, hå e det du si? Og så vi som sku gifte oss i såmmår. Å nei, å nei, kåss ska det bli? Hulkegråter
 – Og så slik som du har sliti og streva for å få te denne åkerlappen, Tåmås!

Gutten: –  Ja, je har drivi det je har vere god for både dag og natt. Og så nå som je har komme så langt med å telja tømmer på den vesle stuggua vår. Og så kjem'n og si at det e kjerka som eig alt samma og at det e han som ska bo der! Klemetsrud skal garden heite, sa'n!

Jenta:  – Nei og nei, trøste oss. Hår skal vi gjera tå oss..

Gutten:  – Men je ska sea de nokko, je! Du veit je va i tenest hass ein stormann nedpå Kong Rings rike ein gong. Og der lærde je å riste runer. Men detta må du itte sea te nokkon! Jenta:  – Nei da, je ska itte si nokko, je? Gutten:  – For den som kan riste runer, har makt, skjønner du! Odin e sjølve runeguden og kanskje han hjølper oss. Jenta:  – Tøl du dette, da?

Gutten:  – Ja, nå går je inn i kjørka te denna Klemet og rister no'n runer, og så vil nok Odin skreme'n unna oss! (tar fram en tollekniv) Denna e kvass og fin å bruke. Kjenn!
Jenta rygger litt unna og ser brydd ut.

Jenta:  – Det e nokko je må fortelja deg!

Gutten:  – Å e det for nokko?

Jenta:  – Je hadde itte meint je sku si det te nokkon, men nå gjer je det lell. Du skjønner det va her i såmmår da je dreiv og gjette krytyra nedved elva her. 

Og så kom det ein tå dessa hellige kara hass Klemet, veit du, dessa med lange kapper og som prater så rart.

Gutten:  – Å, dessa frå Daneveldet, munker dei kaller, ja.

Jenta:  – Og ress som det va, så kom'n flygand og ville ha tak i meg. Og je skreik og spente og fekk sliti meg frå'n og flaug heimatt. Te ho mor sa je at je hadde sett bjønn. Je tølde itte sea det som det va, veit du. At det va ein tå dessa hellige menna. Snufser.


Gutten (forskrekket):  – Han fekk vel itte gjort deg nokko?

Jenta:  – Nei, itte så mykkjy, men han fekk rivi sund stakken min. Je va så redd atte! (hulkegråter) Je e redd ennå!

Gutten (rasende, tar fram kniven):  – Nå går je inn i kjørka. Her har je både kniv og fakkel. Så får du passe på at det fitte kjem nokkom.  – Du får stå her og synge; men hvis det kjem nokkon, så slutter du. Så skjønner je det og kan gjømme meg. Skund deg,da! (sint)  – Gjer som je si!

Jenta titter rundt seg, synger en folkemelodi/vise. Gutten småspringer sammenkrøpet inn i kirka. Litt etter kommer han tilbake.

Gutten:  – Je skreiv det i våpengangen.

Jenta:  – Hå står det der, da? (I det de springer bort)

Gutten:  – Vokt de, Klemet og alle hans hellige menn. Det være sant! Knytter neven mot kirka i det de forsvinner.